En büyük cehaletmiş ruhsal cehalet. İnsan istediği kadar okusun, kendi "gerçek doğası"nı bilmedikçe cahil kalırmış. O yüzdenmiş bu dinmek bilmeyen...

"Aa!" demiştim coşkuyla, "kalbim temizse demek!" "Temiz tabii," demişti, "sen bilsen de, bilmesen de kalbin tertemiz." Özümüz bir. Her bebek...

Uzunca bir süre, yoganın birtakım fiziksel duruşları kusursuzca becerebilmek ile ilgili olduğu gibi, aslında içten içe inanmadığım bir sanıyla kendimi...

Niyetlerimizle aramıza giren, bizi "biz olmaktan" alıkoyan bir şey var: derinlik korkusu. Niyet etmek, dilemek...  "Şöyle bir insan olmak istiyorum!...

 "Ne kadar kaldın Hindistan'da?" "İki ay." "Evli değildin herhalde?" "Evliydim?" "Şanslıymışsın o zaman..." Şimdiye kadar karşılaştığım bu türden ilk tepki...

Hiç düşündün mü, başımıza gelen ya da gelmeyen, bizi bulan ya da bulmayan her şey istek ve arzularımızla değil de...

Önce röportajın öyküsü: Yogaya başlayalı bir yılı geçmişti. Bir yogi nasıl yaşar, hayata nasıl bakar pek bilmeden, yalnızca haftanın birkaç...

Evet, var böyle bir müessese. Hepimizin ucundan kıyısından üye olduğu.    Geçenlerde arkadaşlarla toplanmış yemek yiyoruz. Mekân güzel, yemekler leziz,...

Istırap ile besleniyoruz artık. Biri bize etimizin nasıl üretildiğiyle ilgili bir film göstermeye yeltenecek olsa, bir korku filmi izleyeceğimizden eminiz....

Görücüye çıktığımız zamanlar vardır. Bazılarımız için bu, hayatın her anıdır. İçimizi, dışımızı, becerdiklerimizi ve beceremediklerimizi sergileriz. Bakarlar. Kimisi sonsuz iyi...