İki türlü sevgi var.
Biri annelerin çocuklarına sevgisi, ki, o öğrenilmez, zaten doğal ve evrenseldir.
Çocuğun doğması bile gerekmez, anne hamile olduğunu öğrenince, ilahi sevgiyi de anlar.
Parçaların bütünle sevgi bağı, bir vahiy gibi aklına düşer.
Aslında kadınlar hamile kalmasalar ve doğurmasalar bile, bu bilgelik içlerindedir.
Diğer bütün sevgiler ise, öğrenilir.
Ve hepsi, annenin çocuğuna duyduğu sevgiyi taklit ederler.
Koruma duygusu, özveri, belki de onun hayatta kalabilmesi için ölümü seçmek filan.
Ama tümü annenin çocuğuna sevgisinden ilham alır.
Çünkü doğal ve evrensel olan tek sevgi odur.
Eğer birine sevgiyi öğretmek isterseniz, her kim olursanız olun, önce kendinizin hem annesi, hem de bir numaralı çocuğu olduğunuzu hatırlayın.
Ki, önce kendimizi gerçekten, bir anne gibi sevmeyi başarıp, diğerlerine de örnek olarak öğretelim…
Sonra ona, her kim olursa olsun, onun da bütün çocukların annesi olabilme potansiyelini hatırlatın.
Potansiyel çocuklarını, bütün kusurlarıyla ve oldukları gibi seven bir anne olabilirdik hepimiz.
Bir zamanlar kesinlikle öyleydik, ve yine öyle olacağız.
Kendine şefkati ve özeni olmayanlar, kimseye şefkat ve özen de gösteremiyor.
O yüzden herkes kendisinin hem annesi, hem de çocuğu olsun….
