Uzun zamandır aklımı kurcalayan bir olgu “baba olmak” özelikle de “genç yaşta baba olmak”. Henüz yaşımın baba olmak için genç bir yaş olduğunu göz önünde bulundurduğumuzda (24) çok uzun yıllardır neden bu konunun kafamın bir köşesini kurcalayıp durduğunu bilmiyorum. Aslında konuya duygusal ve biraz da “içgüdüsel” olarak baktığımızda bu isteğin nedenlerini pekala sıralayabiliriz.
* Kendi babalarımızla kuramadığımız sağlıklı baba-çocuk ilişkisini kendi çocuğumuzla kurma isteği.
* Bir insanın hayata hazırlanmasının ve şekillenmesinden doğan manevi haz duygusunun vereceği tarif edilemez coşku ve bir şekilde kendimizden bir parçanın emeklemeyi, yürümeyi, konuşmayı öğrenmesiyle uzun yıllar önce geride bıraktığımız şeylerin hazzını yeniden ve bir kez daha yaşamak…
* Küçük şeylerden mutlu olabilmek için ekstra mutluluk sağlayabilecek büyük bir neden.
Tüm bunları ele aldığımızda soyun devamı gibi bir konu ise bir çok bireyin aksine benim için en son sırada geliyor. Hemen hemen her insan, kendine benzeyen bir varlığın olmasından dolayı elbette ki büyük mutluluk duyar ancak her şeyden önce benzese de benzemese de bir canlının hayat serüveninde onu tüm farklılıklarıyla olduğu gibi kabul etmek çok daha büyük bir mutluluk kaynağı…
Tüm bunları düşünürken yüzümde kocaman bir gülümseme beliriyor. Fakat bir de madalyonun öteki yüzü var; yüzümdeki tebessüm yerini kocaman bir kaygıya devrediyor. Bu kaygının tebessümle yer değiştirmesinin tabi ki bir çok geçerli nedeni var. Bu nedenlerin başlıcaları;
* İçinde bulunduğumuz dünya çocuk getirmek için ne kadar uygun?
* Hayat şartlarının her geçen gün zorlaşmasıyla dünyaya mı yoksa savaş alanına mı bir çocuk getirmiş olacağım? Buna hakkım var mı gerçekten?
Bunlar çocuğu insanın sorabileceği genel sorular. Bu sorunları biraz öznelleştirdiğimizde hemen diğer sorular kendini gösteriyor;
* Çocuk yetiştirmek için gerekli sabra ve enerjiye sahip miyim?
* Yeterince olgunlaşmayı beklerken ömrüm ayaklarımın arasından akıp gidecek mi?
* Bir şeyi en çok istediğim zaman yapmayıp, erteleyerek bu duygumun körelmesine mi yol açacağım?
* Hayat kavgası, eğlencesi koşuşturması üçgeninde treni kaçıracak mıyım?
* Belki de günümüz koşullarında ne yazık ki en önemli şeylerden biri gerekli maddi koşulara sahip miyim?
* Çocuğumu iyi okullarda okutup, iyi şartlarda yaşatabilecek miyim?
Şuan üniversite son sınıfta olduğumu düşündüğümüzde ve mezun olunca iş bulma garantimin olmadığını göz önüne aldığımızda bu konu ne kadar mantıklı? Şuan benim koşullarımı göz önüne aldığımızda bir bu mu eksikti diyenlerin sesini duyar gibim=) Kaldı ki iş bulursam çocuğuma ne kadar zaman ayırabileceğim? Master doktora şıkkını seçtiğimdeyse kafadan bir 5 yıl daha mı bekleyeceğim? Yani kafadan yaş otuzlara gelmiş olacak. Peki nerde benim erken baba olma hayalim?
Tüm bunları düşündüğümüzde terazinin ağır basan kısmı ne yazık ki “mantıklı” olan seçenek. Aslında bu bir seçenek değil dayatma! Bir şeyin seçenek olabilmesi için zorunluluk olmaması gerekiyor. Maalesef hayatımızın her alanında olduğu gibi,bu alanda da zorunluluk devreye giriyor ve kocaman bir gülümsemeyle bu kez o bana doğru bakıp gülüyor! Tüm bu tablodan içimin sıkıldığı bir anda internette tesadüfen karşıma bir araştırma çıkıyor. Araştırma aynen şu şekilde;
Yaşlı baba olmak daha avantajlı mı?
Yaşlı erkekler daha iyi babalar!
Yapılan araştırmalar geç yaşta baba olmanın daha avantajlı olduğunu ortaya koydu. İşte nedenleri:
Dr. Michele Borba’nın makalesinde yer alan yazıda araştırmacıların yaptığı bir incelemeye dayanıyor ve yaşlı babaların daha iyi ebeveynlik yaptıklarını belirtiyor.
Artık yaşlı baba olmak günümüzde daha artış gösterdi. Bunun pek çok sebebi var; erkeklerin kariyerlerini bölmek istememeleri, yapılan boşanmalardan sonra genç kızlarla evlenmek gibi. Araştırma da bu yaygınlığı doğru buluyor ve yaşlı kişilerin daha iyi birer baba olduklarını belirtiyor. İşte neden yaşlıların daha iyi baba olduğuna dair birkaç neden:
1. Yaşlı babalar çocuk bakımıyla daha fazla ilgileniyor. Çocukların psikolojik gelişi açısından da bunun önemi oldukça iyi biliniyor. Çünkü babaları tarafından ilgi gören çocukları ilerde daha sağlıklı birey oluyorlar.
2. Yaşlı babalar daha iyi yetiştiriciler. Daha sıcaklar, daha cömertler.
3. Çocukların sorumluluğunu daha fazla üzerlerine alıyorlar. Genç babalara göre yaşlı babalar bu konuda çocukları ile üç kat daha fazla vakit geçiriyorlar.
Tüm bunları düşündüğümüzde terazinin ağır kısmı “mantıklı” olan yanı gösterse de ve ne yazık ki çoğu zaman olduğu gibi yine mantık galip gelse de hatta üstüne yapılan araştırmalar bunu desteklese bile yine de sormak istiyorum. Nerede benim genç baba olma hayalim?
