Güven en basit şekliyle “korku, çekinme ve kuşku duymadan inanma ve bağlanma duygusu” olarak tanımlanır. Bu tanıma göre yaşamın boyunca sana bunu sağlayacak hiçbir şey ve hiç kimse olmayacaktır.
Güven dışarısı ile ilgili değildir, o içten gelen ve her deneyimle daha da büyüyen bir zihinlilik halidir. Güven zamanla ve insanların sana olan davranışları ile ortaya çıkmaz. İlişkiler üzerinden güven duymayı öğrenemezsin. Tam tersine sen zaten sonsuz bir güvenle doğarsın.
Güven; sen doğduğunda hesabına yatan yüklü bir sermaye gibidir. Bu sermaye, her bir deneyimin içinde bilinçaltındaki ihtiyaçlılık algısının oluşturduğu beklenti programlı düşünce sistemin yüzünden harcanır. Yaşadığın acı güvensiz hissetmenden değil, güveninin yavaşça yitip, harcanıyor olmasından kaynaklanır. Tehdit altında hissetmen güven kırıklığı yüzündendir.
Bir insana “sana güvenmiyorum” diyemezsin, bu anlamsızdır. Güvenin olmadığı bir ilişki veya bir sistemin içinde olamazsın. Eğer hala oradaysan bu güvenin de orada olduğunu gösterir. Güvenin sarsılabilir, güvenin kırılabilir lakin asla kaybolmaz. Güvensiz hissetmenle yüzleşmen sana hiçbir fayda sağlamayacaktır, cesaretin varsa tüm aldığın darbelere, tüm kırılganlıklarına, tüm ihanetlerine rağmen hala içinin derinliklerinde varlığını bir şekilde sürdüren “güveniyor olma” gerçeğinle yüzleş.
