Hep alma verme dengesinden bahsederiz her konuda. Emeğinin karşılığını almak ya da her hangi başka bir şey verildiğinde karşılığında maddi ya da manevi birşey almak enerjiyi döndürür; akışı sağlar. Dilek dilemeye gelince de bir sürü dileği arka arkaya sıralayabilecek potansiyelimiz var. Hiç bitmez dileklerimiz, yaşamdan isteklerimiz 🙂 Peki sizce bu konuda alma verme dengesini sağlayabiliyor muyuz?
Hayattan devamlı bir şeyler istiyoruz; bir şeyler bekliyoruz. Peki biz ona ne veriyoruz? Hayatın yerine inancınıza göre evren, allah, tanrı da koyabilirsiniz isterseniz. Artık dileklerinizi nereden diliyorsanız. Mesela sağlıklı olmak istiyoruz. Bedenimize ne veriyoruz; nasıl bakıyoruz da bunu talep ediyoruz? Bir sürü zararlı şey yiyip, sigara içip, radrasyona maruz bırakıp bedeni sonra da lütfen sağlıklı ol demek ne kadar adil? Ya da hayattan diğer beklentilerinizi düşünün. Genelde ana başlıklar para, kariyer, aşk, sağlık… Peki siz ne yapıyorsunuz bunlar için? İhtiyacı olana yardım ediyor musunuz? Kapının önüne sokak hayvanları için bir kap su koyuyor musunuz? Ya da illa maddi olması gerekmiyor birine giydiği kıyafetin ona nasıl yakıştığını söylüyor musunuz? Ya da sebepsiz yere gülümsüyor musunuz güne başlarken?
Hepimiz hayatın (evrenin, tanrının) bir parçasıysak eğer başkasına yaptığımız her şeyi de bütün için yani sonuçta kendimiz için yapmıyor muyuz zaten? O zaman bu cimrilik neden? İnternette dönen bir sürü video var yapılan her iyiliğin, sevgiyle yapılan her hareketin nasıl fazlasıyla geri döndüğüne dair. Onları izleyip, beğenip hatta paylaşıp iki dakika sonra karşımıza sevgiye ya da ilgiye muhtaç biri çıktığında unutmak neden?
Nasıl karşılıksız sevgi varsa hayat da elbet karşılıksız verir. Ama enerjiyi daha hızlı döndürmek, dileklerimize olan niyetimizi daha çok vurgulamak istiyorsak neden biz de sevgi konusunda daha cömert olmuyoruz. Biz kendimizi, dünyayı, hayatı daha çok sevdikçe (ki hepsi aynı şey aslında) daha mutlu ve huzurlu bir dünyada yaşarız.
İnanmıyorsanız deneyin. Ne kayberdesiniz ki? 🙂
Sevgiyle kalın
