Çocukken Cenk Koray’ın “Tele Kutu”su vardı pazar günleri. Bir numara söylerdiniz ve sonra Cenk Koray sizi çeşitli tekliflerle kutunuza gitmeden çelmeye çalışırdı. Kutunuza gittiğinizde de her şey olabilirdi, kimi vakit en büyük ödül ki otomobildi yanlış hatırlamıyorsam, ama bir emzik de çıkabilirdi. Ülkecek bayılırdık bu oyuna.
Şimdi fark ediyorum ki hayat da bizimle bu oyunu oynuyor. Bir numara söyle diyor ve sonra başlıyor tekliflere… İçin çekiliyor kutuna; orada belki marifetin var, hayat amacın… Ama diyor ki sunucu “Boşver kutunu. Bak sana garantisi olan bir iş. SSK’sı da var. Sabah git akşam gel, kafan rahat. Bırak o kutuyu.” Şaşırıyorsun, annene babana bakıyorsun. Al al yapıyorlar, dünden razılar zaten. İçin kutuda olsa bile kabul ediyorsun ve yol değişiyor. Kutu gayba karışıyor.
Ya da kutuda belki de hayatının aşkı var. Sunucu diyor ki “Bak sana çok güzel bir eş. Seni seviyor da. İmkanları da güzel. Evi arabası da var. Aldatmaz etmez. İki de çocuk yaparsın mis gibi…” Yine şaşırıyorsun, ailene arkadaşlarına bakıyorsun, kaçırma kaçırma diyorlar. Kutu ya boş çıkarsa diyor oradan bir teyze. Kaçırmamalısın ve teklifi kabul ediyorsun…
Böyle nice nice teklifler sunuyor sana sunucu. Yeter ki kutuya gitme diye. Eee oyun böyle kurulmuş işte…
Esasında bu bir cesaret oyunu ve hayat cesurları sever. Sonuna kadar gitmeye var mısın? Daha en başta yaptığın seçime var mısın?
Ya boş çıkarsa!
Evet çıkabilir. Emzik bile çıkabilir. Elin boş bile kalabilir görünüşte. Ama sen o cesareti gösterdin ya. Sonuna kadar gittin ya. Azimle ilerledin ya.
İşte oyunun sırrı burada… 
Şimdi tekrar kendine: Kutuna gitmeye var mısın? 
