Hayatı belirli bir döngü içerisinde, ortalama yaşamak ne kadar kolay aslında… Doğarsın, büyürsün, okula gidersin… İyi bir iş bulursun (mümkünse çok uluslu bir firmada, iyi bir maaşla) ya da bulmaya çalışırsın. Sonra çalışırsın da çalışırsın; mesainin sonunu beklersin, muhtemelen fazla mesai yaparsın ama bu o kadar normal birşeydir ki yadırgamazsın. Herkes böyle yapıyordur; yapmazsan yadırganırsın, ayıplanırsın, dahası tepki görürsün… Hafta sonunu beklersin, yıllık iznini beklersin. 14 gün iznin vardır; 1 hafta kullanınca 6 gün düşülür, işyerinde 5 gün çalışılıyor olsa bile. Yılda 2 hafta + 2 gün için eşek gibi çalışmaca… Neyse ki aynı işyerinde 5 yıl çalışanlar 18 güne ulaşırlar; yılda net 3 hafta. Tepe tepe kullan.
Ama bir yandan çok önemli atılımlar yaparsın. Araba alırsın mesela; en önemli konulardan biridir bu. İş bulduktan ve biraz para biriktirmeye başladıktan sonra en acilinden bir araba almak lazımdır. Çünkü… Çünkü… Çünkü… Çünkü araba almak gerekir, niye sorguluyorsun? Herkes alıyorsa elbette sen de alacaksın. 3 yıl sonra üst modelini almayı ihmal etmemeli. Aman haa, uzun yıllar aynı arabayı kullanmamalı, çok daha iyileri çıkmışken neden aynı külüstürle idare edesin ki?..
Kazanç yerindeyse ev almak da gerekir. 10 yıllık kredi alarak kira öder gibi (!) ödemek. Ne kadar mantıklı! 1 yıl sonra canınıza tak etmiş olabilir, herşeyi sıfırlamak, baştan başlamak isteyebilirsin. Ama mümkün değildir. Ödenmesi gereken kredi var. Hele bir bitsin de; sonra bakarız. Topu topu 9 sene… Hem artık 35-40 yaş da genç sayılmıyor mu?
Tabii her şey ortalama giderken okuduğumuz kitaplar “best-seller” olmalı, dinlediğimiz müzikler de, sakın ha, bizi yormamalı. 4 büyüklerden birini tutup tatilde Bodrum’a gitmeli. Sinemada Hollywood filmleriyle ve basit Türk filmleriyle avunmalı. Siyaseten de, elbette ki 3 büyük partiden birine oy vermeli.
Basit yaşamalı. Evlenmeli. Etliye sütlüye karışmamalı. Aman ha, birşeyleri değiştirmek için, en başta kendimizi değiştirmek için, mücadele etmemeli. Dünyayı sen mi kurtaracaksın dostum? Devam et…
