Bu yolculukta hiç mi hata yapılmaz. Bir arif kusursuz, hatasız olan mıdır? Asla. Arif bir insandır ve o da hata yapar. Onun farkı hatalarından hızla ders alıp onları hikmete dönüştürebilmesinde yatar. Arif, hatasız kul olmadığını bilendir. Arif, kulluğunu bilendir. Arif, kulluğu bu aleme hatırlatan o ulu ruhun, Hazreti Muhammed’in bile günde yetmiş kez “Rabbim ben seni hakkıyla bilemedim” deyip tövbe edişini, o sürekli mahçubiyet halini bilip de yüreğinden tövbesini eksik etmeyendir. O tövbe ki merkezinden kaymış enerjiyi merkeziyle kavuşturmanın nice güzel yoludur.
Arif, hata yapar, hatasının farkına varır, mahcubiyetini hisseder, tövbe içine girer ve o hatadaki hikmeti görür. Zaten o noktadan sonra da bir daha da aynı hatayı tekrar etmez, oradaki açık artık onarılmıştır.
O hata halen tekrar edilip duruluyorsa ve hatırlatmalara rağmen o davranıştan vazgeçilmiyorsa da artık bu ahmaklıktır. Bu yolda ahmaklıkla yürünmez. Kıldan ince kılıçtan keskin bir yolda tövbe ile gidilebilir de ahmaklıkla oradan tepetaklak düşülür.
Sen hata yaptım diye kendine eziyet etme. Kulluğunu, acizliğini, zayıflığını hatırla. Kendine eziyet ederek bağışlanacağını da zannetme. Zaten sen bağışlanansın. Küçük bir çocuk yürümeyi öğrenirken düştü diye ona kimse kızmaz. Ama sağlığı yerinde olmasına rağmen beş yaşına gelmiş olup da halen emeklemek için direniyorsa vardır işte orada bir problem.
Sen düş, acını hisset, sonra da oradaki hikmete döndür gözlerini… Bak bakalım bu deneyim sana ne der…
Bu muhabbetin tadını alınca da kul, artık kusursuzluk iddiasındaki o nefs, her haliyle kucaklaşmış nefese dönüşür.
