Ey! Tanrım, görün bana. Görün bana ve inananlara. Görün ki, Sana inanmamanın serbest olduğunu söyle. Görün ki, ‘hak yolu ve tanrıtanımazlık bireyin seçimidir!’ de. ”
“ Ey! Din. Ey! Dünya dinleri ve sonunda ey tanrım, nerdesin, NERDESİN? ” dedi. Ve devam etti:
“ Ey! Tanrım, görün bana. Görün bana ve inananlara. Görün ki, Sana inanmamanın serbest olduğunu söyle. Görün ki, ‘ hak yolu ve tanrıtanımazlık bireyin seçimidir! ’ de. ”
Kaçıncı şişeydi, kaçıncı yakarış bilmiyordu. Sadece ellerini havaya dikiyor, periyodik aralarla tekrarlıyordu aynı sözleri. Soğuk ve sis iyice içine işlemişti. Durmadan tanrıyla konuşuyordu ve kendi tanrısı ihanet ediyordu ona.
“Anlatamıyorum! ” diye bağırdı birden. Öyle bağırmıştı ki, kuytusuna çekildiği binanın birkaç ışığı yandı. Sıcak evlerinde, onun çelişkisini yaşamaktan uzak, kendini gündelik işlere adamış ve ona göre, birkaç ayaktakımından insan uzattı başını pencerelerden. Sonra, kapattılar pencerelerini sıkıca, perdelerini çektiler geceye, ay küskün asılı kaldı onun gözlerinde.
“ Ey! Köprü ” dedi. “ Nasıl ayırt edeceksin üstünden geçenin seni gerçekten bildiğini? Ne yapacaksın eğer seni duymamış bir eskimo basarsa tahtalarına? De bana: Kıl gibi mi kalacaksın, açılacak mısın yoksa misali otobanların? ”
Dişiyle son şişenin plastik tıpasını çıkardı ve kocaman bir yudum aldı, hayata ancak diş bileyebildiği acılıktan. Yanındaki duvara çakısıyla bir haç kazıdı. Ve tükürdü üstüne. “ Bu ” dedi “ Bu tükürük sana değil, seni süs eşyası sananların aval yüzlerine okkalı bir tokat yerine seçilmiş en yüce hediyemdir. ” Güldü, söylediğine. Tükürüğünü eliyle sildi. Etrafına bakındı kimse yoktu.
“ Ey! Din. Ey! Dünya dinleri ve tanrım. Bu şarap şişesindesin sen, gördüm seni. Kaçamazsın daha fazla. Ve bin ayet çıkardım etiketinden. Anladım ey tanrım. Sen, ne o kağıt parçalarındasın ne de o yüzsüz şebeklerin senin adını andığında ortaya çıkan ciddi surat ifadelerinde. BULDUM SENİ TANRIM. SEN, BU ŞARAP ŞİŞESİNDESİN!… ”
Ve birkaç yudumda yarısını içtiği şarabın kalanını döktü hacın üstüne.
