Bu sabah O’na bir soru sordum: “Beni seviyor musun?”
Sonra sahile gittim. Denize doğru ilerledim. Ayaklarımı suya soktum. Halen soru içimdeydi. Birden fark ettim. Deniz beni reddetmiyordu, kumlar da, güneş de ve hafif titreten rüzgar da… Hepsi kabul ediyordu… O, sevgisini her an ifade ediyordu…
Derken ayağımı bir balık ısırdı. Şimdi bu ne böyle dedi zihnim. Biraz ürktü. Zihnime endişeler üşüştü. Fark ettim ki hayata ve O’na dair zihnim yargılar ve yorumlarla dolu. Belki o “meşhur” illüzyon buydu. Zihnimdeki çöplükle o kadar doluydum ki O’nun sevgisini her an ifade ettiğinin farkında bile değildim. Ve bu idrak tek bir balık ısırışıyla geldi. Şimdi bu O’nun soruma verdiği yanıt değil de neydi? 🙂
