Bu kış Gülistan’da bir tane bile gül yoktu. Diyeceksiniz kış tabii niye olacak ki? Hayır. Gulistan’daki tüm bitkiler tek tek elden geçti, hasta olanlar ayıklandı, öncekiler budandı ve yenileri ekildi… Aylarca gördüğümüz yalnızca kuru dallar ve dikenler oldu. Hatta gidip gidip o dikenlere takılıp durduk. Üstümüz başımız yırtıldı bazen de söylendik durduk. Ama biliyorduk ki sonucu çok güzel olacak.
Bugün Gülistan’i gördüm ve gözlerime inanamadım. Evet güzel güller olacak diye düşünüyordum ama böyle bir zenginlik gözlerimi coşturdu. Her yerden güller öbek öbek fışkırıyordu. Böyle bir ilahi cemale şahitlik ettiğime şükrettim.
Sonra şu aklıma geldi: Hayatımızın öyle dönemleri oluyor ki içimizdeki Gûlîstan aynı dışarıdaki gibi sadece dallar ve dikenlerle dolu oluyor. Zannediyoruz ki bahar hiç gelmeyecek ve bahçemiz hep böyle kalacak. Hatta bu sebeple panikliyoruz bile. Güllerin başına geçip niye açmadıkları için üzülüyoruz, hesap soruyoruz, kızıyoruz… Halbuki gülün de elinden gelen bir şey yok ki… Her şeyin bir vakti var. Vakti gelince açacak hem de akla hayale gelmeyecek zenginlikte olabilir bu.
Tabii burada önemli olan soru şu: Bahçe bakımsızlıktan mı böyle kurudu, yoksa bakım yapıldı da vaktini mi bekliyorsun.
İkisi arasında gayret ve emek farkı var, bilinç farkı var. Evet o gülleri kendi haline bırakınca yine açar belki ama ne kadar verimli açar? Ama bir de onlara özen gösterince, aşkla ekince fidanlarını, hasretle bekleyince açılmalarını ve de dua edince bu güller cemalinin vesilesi olsun Ya Rab diye…
İşte o vakit güller Gûlîstan oluyor… Ruhunun Gûlîstan’ından etrafa gül kokuları saçılıyor.
Ev sevgili! Özenle baktıysan bahçene, nerede güller, neyi yanlış yaptım da bu böyle diye düşünme. Bir vakti vardır elbet, sen de şahit olursun Cemal-i İlahi’ye…
