Çok bilmişliğimizin ukalalığı ve daha becerikli olmanın kibriyle yukarıdan bakıp ne görüyoruz ki kendimizi büyük ve bizim gibi ol(a)mayanları küçük olarak değerlendiriyoruz?
Ayrıca… Küçük olmak bu kadar kötüyse neden çocukları koruyalım diye bir yerlerimizi yırtıyoruz?
Bir tek küçücük nokta ve onun sonsuz ve sınırsız sayıda çoğaltılabilmesi mümkün olmasaydı, 1 cm, 1m, 1km ya da her hangi bir uzunlukta çizgiyi neyle üretebilirdik?
Küçük olan büyüğün temelidir ve bazen büyükten daha değerlidir. Büyük zaten büyümüş, potansiyelini de çoğu zaman gerçekleştirmiştir, oysa küçük ne şekilde ve ne kadar büyüyeceği belirsiz taze potansiyeldir, şekillendirilebilir.
Anladım mı acaba kendi yazdıklarımı? Dönüşecek miyim ki?
