@andropang ‘ın bu karesi her gördüğümde içimi titretiyor. Eserin adı: “Her evrende ben seni severim.”
Yüzlerce belki binlerce yıllık bir geçmiş… Nice farklı senaryoda birbirleriyle kavuşmuş ve de belki de ayrılmış iki eş… Her kavuşumda birbirlerini görür görmez tanıyorlar ama nereden tanıdıklarını bilmiyorlar zihnen ama kalp biliyor işte. “Yine bulduk birbirimizi…” diyorlar gözden göze.
Sonra başlıyor hikaye… Bazen neşeli, bazen hüzünlü, bazen derin, bazen yoğun, bazen acılı, bazen yerde, bazen gökte… Halden hale akıyorlar…
Karşılaştıkları o anda o mekanda belki hikayeleri birlikte devam ediyor… Ya da yollar ayrılıyor… Ya da… Ya da… senaryo ve seçenekler o kadar geniş ki…
Belki bir vakit, her ikisi de bu alemden ayrıldıklarında başka bir yerlerde böyle bir masada oturup ve yürekten gülümseyerek birbirlerine son seferlerini paylaşıyorlar… Neler keşfettiklerini birlikte…. Bir dahaki sefere nerede olsun diyerek… Kimbilir…
Ve masadan kalkarken son bir söz tamamlıyor muhabbetlerini: “Her evrende ben seni severim…”
Ve de bu ilahi eril ve dişilin dansı, yolculuğudur aslında… Sayısız hikaye ve nice formda… 
