Oturdum kayalıklara izliyorum hayatın denizini usul usul,
Üzerimde bir frak, gözlerimde bir hüzün,
Kalbim kırıklıkları tattı günler ve gecelerce bu uzun yolda,
Defalarca yaşlar akıttı bu yaslı gözler durmadan ağladıkça.
Hayaller kurardım uzun günler ve gecelerce o gelecek diye,
O’nun varlığına sarılıp tadacaktım yaşamı sonsuz ve delice,
Yaşayacaktık birlikte ömür boyu, uzanacaktık sonsuza,
Şarkılarımız olacaktı bizim, notaları bize adanmış,
Dansedecektik evrende onunla birlikte, tüm melekler bize bayılmış
Defalarca aradım onu farklı bedenlerde hiç yılmadan,
Katlandım nice sözlere, beni iğnelemelerine aldırmadan,
Gözyaşlarımı saldım özgürce, yıpranmama bakmadan,
Acılara katlandım mazoistçe, kendimi incitmemi sallamadan
Gizlemedim kendimi hiç ifade ettim olduğum gibi,
Saklamaya gerek görmedim duygularımı söyledim olduğu gibi,
Dinlemedim bana oyunlar yapmamı, gizlememi öneren kişileri her zamanki gibi
İnandım o gelecekti bana oyunlardan, planlardan arınmış sadece O gibi
Çaktım kafamı kabul ediyorum defalarca, kanattım burnumu
Aldattım kendimi, söyledim yalanlar benliğime incittim gururumu
Küfrettim defalarca evrene, dedim sensin bunların sorumlusu,
Sonra gene umut ettim inanıyordum gelecekti bunun sonu
Döndüm dolaştım geldim gene bu kayalığa,
Korkarım alıştı sanırım popom bu kayalara,
Bu sefer izleyip denizi, acımak istemiyorum kendime
Yeterince aşağıladım kendimi acı çektirerek benliğime
Seni beklemeyeceğim artık kusura bakma ey sevgili, gireceğim artık denize,
Yüzeceğim hep izlediğim yunuslarla, dalacağım denizlere,
Benim için zaman geldi artık, biliyorum gün bu gün
Kalkacağım ayağa tüm varlığımla,
Haykıracağım kendimi evrene tüm heyecanımla
Sandım ki yapamam ben bunu sensiz,
Paylaşılmadan geçilemez bu dalgalar, bu deniz
Yanılmışım kabul ediyorum artık bunu biraz sessiz,
Varlığım yetermiş bana sadece, herkes aslında aynı denizde yüzenmiş
Kalbimizin kırıklıklarıyla oturmuşuz o kayalara defalarca,
Kafamızı kaldırmadan, çevremize bakmadan ağlamışız çılgınca,
Ayağa kalktığımda birden gördüm çevremin aslında ne dolu olduğunu,
Sahil dolmuş bizlerle, farketmemişiz bile birbirimizi ağlarken çılgınca
Girmek için gelmiştik biz bu denize, niyet etmemiştik oturup ağlamaya
Seviyorduk bizi, biliyorduk kendimizi kıyamazdık bile kırmaya,
Nasıl olduysa oldu doldurduk bu sahili derin gözyaşı pınarlarıyla,
Maviyi çevirdik puslu griye, güneşi batırdık insafsızca
Bakmadık bir kere bile bize umut veren aya
Umudumuz bir kurtaracıydı bizi bu kayalardan kaldıracak olan,
Bunun adı bazen aşktı, bazen sevgi yada tanrı bizi kurtaran,
Ama tüm hepsi boş çıktı görelim artık bunu, bizmişiz sadece yaradan
Kalkmazsak o kayadan, debeleneceğiz binlerce yıldır olduğu gibi durmadan
Sonra kalktım kayamdan isteyerek, çıkarttım üstümdeki frakı
Yürümeye başladım kumsalda, çevremde oturanlara dokunmadan
Derken gördüm onu bir kayanın üstünde, gri bakıyordu denize durmadan
Kurtarıcım kurtarılmayı bekliyordu umutla, ama yoktu ortada kimseyi kurtaran
Yaklaşmak istedim yanına, sarsmak istedim onu çılgınca
Kaldırmak istedim kayadan, dindirmek gözyaşlarını o ağladıkça
Ama gülümseyen bir his tuttu beni derken bana “bırak onu lütfen”,
“Herkes kalkacak o kayadan merak etme, yüzecektir denizde birlikte”,
“Anlaması gerek sizlerin ama gücünüz bol ayağa kalkmaya”
“Bir tane kurtarıcı gelmeyecek beklediğiniz gibi sizi kurtarmaya”
“Kaldırırsan eğer onu, öğrenemeyecek kendi kudretini”
“Engellemiş olacaksın onun yaşamak istediği deneyimini”
“Hadi bırak onu da gel yüzelim denizde birlikte doya doya”
“Nasılsa o yerinde duruyor, kalkarsa da gelir bizimle oynamaya”
Kabul ettim bu sözleri bütün kalbimle sevgiyle,
Yürümeye başladım kumsala sevinçle,
Derken durdum birden aklımı birşey dürtünce,
İzin verdi bana bunun için yine gülümseyerek sessizce
Döndüm sahile bağırdım tüm herkese şu anda yazdığım satırları,
Biz acı, kırgınlık, yetersizlik, çaresizlik, değersizlik değilmişiz anlayalım bunları,
Son sözlerimi iyi dinleyin ey sonsuz aşkım ve BİR’in ruhunun canları;
Artık ayağa kalkma zamanı gelmişse bu kayadan,
Sonsuza uzanan bir deniz başlar bu kumsaldan 😉
