Kategori: ruhsallıK

(26-30 Temmuz Seyrüsefer / Ağrı Dağı’nın ardından…) Dağlar mucizelerini ancak kendi büyüsüne kapılanlara açar. Bu büyüye kapılmayanlar için dağlara tırmanmak tam bir çılgınlıktır. Hakikati arayan tutkulu aşıklar için yapılan her yolculuk kutsaldır çünkü niyet kendi içinde bir eşik aşmaktır. Dağlara yolculukta ise bambaşka bir sihir,…

Uzun yıllardan beri “ruhsal” başlığı altında toplanabilecek konular hakkında araştırmalar yaptım. Bir sürü şey okudum, bir sürü şey dinledim ve izledim, bir sürü deneyim yaşadım, bir sürü insanla tanıştım, bir sürü şey yazdım, bir sürü şey anlattım, bir sürü eğitim verdim… Bütün bunların sonunda ulaştığım…

Doğduğunda sana konulmuş olan isminden hiç şüpheye düşer misin? Biri sana “adın nedir” diye sorduğunda cevap verirken zihnin nasıldır? Berrak, kesin ve net midir? Şüphesiz ve emin midir? O halde kim olduğun konusunda seni şüpheye düşüren nedir? Kendini bulma yolculuğunda sana “Ben Kimim? ” sorusunu…

Unutma; hayatın içine kaptırıp gittiğinde kendini unutma, hatırla. Ruhuna dokunduğun tek bir an bile olsa unutma, hatırla. Dünyanın tüm nimetleri, tüm insanları senden seni uzaklaşacak bir sürü oyun, hediye, övgü, mal mülkle seni çekmeye çalışsa dahi unutma sen bunların hiçbiri değilsin, Sen saf ruhsun, özgün,…

Arama, bulamayacaksın Tuttum sanacak, tutamayacaksın. Tattım sanıp tadamayacaksın. Yorulmadın mı, kendini kandırmaktan. Ne bulunacak bir şey, ne de aranacak bir şey var. Tam olması gerektiği yerdesin ve yerdeydin, hep. Ulaşılabilecek bir yerde değilim. Hele ki dokunabileceğin hiçbir yerde değilim. Doğadayım, bir müzik notasında, kulağında, dilinde,…

Önceleri bilmez insan insanlığını, insanlığının himmetini. Yaşadığı dünyanın gerçekliği öyle bir sarıp sarmalar ki onu, gittikçe kendi gerçekliğine yabancılaşır. Aradaki uçurum öyle bir artar ki, tam uçurumun kıyısında ki arafta kendi gerçekliğini sorgulamaya başlar. Ne zaman ve nerde bırakmıştır en son kendi öz varlığını? Ne…

Bir opera temsilindeyim. 21. yüzyılda İstanbul’da… Seyrettiğim eser, 13. yüzyıldan aktarılmış bir bilgeliğin destansı bir vücut buluşu adeta. Karşımdaki sahnede ölüme bakıyorum… İnsanlığın ölümüne… Ruhların, canların teslimine… Sensin kerim sensin rahim Allah sana sundum elim Senden artık yoktur emim Allah sana sundum elim… Kesilmeyen alkışlarla arttıkça…

Ecel bekleme süresi demektir. Bekleme süresi dolduğunda ve o vakit geldiğinde ne bir an ileri, ne de bir an geri alınabilir. Vakit donüş vaktidir, “ölüm” tüm sebepleri içinde barındıran kocaman bir bahanedir. Bazen yaradılışın şifrelerini çözer insan, sırra vasıl olur. Nice alemleri, galaksileri, sonsuz evrenleri…

Daha önceleri söylüyordum yine ama şimdi daha da eminim. Yazdığım yazılar kendimden kendime. Yaptığım soru cevap muhabbetleri kendimden kendime. Kurduğum iletişimler kendimden kendime. Aldığım nefes de kendimden kendime. İçime dışarıdan hava çekip, sonra dışarı hava mı veriyorum zannediyorum. Okyanustaki balık, okyanustan ayrı mı ki? Dünya…

Sen kimsin? Kim olduğunu sanıyorsun? Kim? Kim? Kim? Sahip oldukların mı? Evlerin mi, arabaların mı, paran mı, eşin mi, kariyerin mi, çocukların mı; yoksa bilgin mi, makamın mı, bedenin mi, şanın mı, şöhretin mi, sosyal medyadaki takipçilerin mi? Bunlar mısın sen? Öyle olduğunu zannedip de…

“Hiçbir şey olmadığımı gördüğümde bu, hikmettir. Her şey olduğumu gördüğümde bu, sevgidir. Hayatım bu ikisi arasında gidip gelmekten ibarettir” diyor, Nisargadatta Maharaj. Ana rahmine düştügümüz an’dan itibaren aslında bir boşluğun içinde o boşlugu doldurmak üzere yol alıyoruzdur. Genişledikçe dolan boşluk ile oluşan algımız Hepliktir. İlk…