Türk anaları için çocuklarının yemek yiyip yememesi namus meselesidir. Çünkü Türk anası çocuğuna sevgisini yedirerek ifade eder. Sarılmak, sözle ifade etmek gibi sevgi ifadesi yolları pek bilinmez bizim ülkede. Ama sevgi bu, ifade bulmalı; bizim ülkemizde de bas gidi bas yedirmekle sağlanır bu ifade.
Özellikle bizim anneler ve anneanneleri tarafından böyle yetiştirilmiş benim kuşağımın anneleri de bilinçaltlarındaki anne ve anneannesinin ektiği “yedirmezsen kötü annesin” tohumu sayesinde çocuklarına yedirmeye çalışırlar. Ama o ne? Bu yeni çocuklar pek yemek istemiyorlar… cidden ihtiyaç duymuyorlar… bunun farklı sebepleri vardır elbet ama benim hissettiğim artık yeni insan nesillerinin daha az yemekle yaşamını idame ettirebilecek şekilde evrildikleri. Bunda ruhsal gelişim ve enerji değişimi ile birlikte belki de evrimsel bilinç de söz konusu. İnsan nüfusu artıyor ve yemek kaynakları büyük sorun. Dünya da küçük kalacak bu gidişle ve toplu bilinç insan neslinin devamı için farklı bedenler evriltmeye başladı belki de…
Ama birkaç nesil sonra belki de tamamen ışıkla beslenen insan türü ortaya çıkacak ki bunun ayak seslerini duymaya başladık…
Ey Türk anaları… Hele ki benim neslim…
Bırakın yemek istemiyorsa yemesin çocuğunuz. İnsan o kadar kolay ölmez açlıktan. Siz de çocuğunuz yemediği için kötü anneler değilsiniz. Sevginizi ifade edebilmek için bir sürü yol var. Hem önceki kuşağa göre daha fazla yol var artık önünüzde… Ayrıca kafanızın içindeki anne, anneanne, teyze, komşu vs. Çocuğunuzun değil sizin sorununuzdur. 😉
Çok sevildiniz Çoook… 🙂
